Na czym polega ten projekt?

Przeprowadzam wywiady z podróżnikami-amatorami. Ludźmi, którzy nie mogą usiedzieć w miejscu i dlatego wyłamują się ze schematu praca-dom-dwutygodniowe wakacje.

Wielu marzy o dalekich i długich podróżach, ale powstrzymuje ich proza codzienności. Praca. Rodzina. Finanse. Są jednak tacy, którzy znajdują czas, środki i sposoby, żeby znaleźć dla podróży miejsce w swoim życiu. Udowadniają, że dostępna nielicznym kariera zawodowego podróżnika to nie jedyny sposób na to, aby ruszyć w świat.

Poszukuję różnic między tymi, którzy podróżują palcem po mapie, a tymi, którzy odważają się wyruszyć naprawdę. Badam motywacje tych drugich. Szukam kluczy. Wspólnych punktów. Sprawdzam też, jak im się udaje to zrealizować od czysto technicznej strony: jak finansują wyprawy, czy nie mają problemów z powrotem do pracy, jak na pomysł wyjazdu reagują ich bliscy.

Dlaczego to robię?

Trochę dla siebie. Ja zaliczam się do tej pierwszej grupy. Podróżników-gawędziarzy. Podróżników-to-be. Odkąd pamiętam, marzę o niespiesznym smakowaniu podróży, nie zadowalam się dwutygodniowymi wypadami, ale przed dłuższym wyjazdem zawsze powstrzymują mnie jakieś “racjonalne” argumenty. Najpierw brak środków. Potem brak czasu i lęk przed przerwaniem ciągłości kariery zawodowej. Odkładam więc na bliżej nieokreśloną przyszłość, naiwne licząc na to, że nagle, pewnego dnia, będę mieć więcej czasu, że przestanę się obawiać rocznej przerwy w pracy.

Pewnego dnia olśniło mnie, że znam kilka osób, które nie bacząc na te przeszkody, pakują się i jadą. Na rok, na półtora. Z plecakiem. Rowerem. To są moi znajomi, znajomi znajomych, zwykli ludzie. Nie postacie z telewizji albo kolorowych magazynów. Niekoniecznie dzieci milionerów.

Jak to robią? Co ich różni ode mnie?

Pomyślałam, że to sprawdzę. Przepytam ich o konkrety. Postaram się sprowadzić przerastające mnie technikalia do poziomu prostych decyzji. I przede wszystkim pojąć, co jest ich napędem, co sprawia, że zamiast w nieskończoność opowiadać o tym, że marzą o podróżowaniu, po prostu to robią.

A potem pomyślałam, że to może interesować więcej osób takich jak ja: marzących i bojących się. Tak powstał ten cykl.

Największym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że odkąd wyszłam z dyktafonem w świat, kolejni podróżnicy zaczęli się objawiać w moim otoczeniu. Okazało się, że jest ich całkiem sporo. Po raz kolejny potwierdziła się zasada, że wyjście poza własną bańkę towarzyską otwiera oczy i poszerza horyzonty. Sposobów na życie jest o wiele więcej, niż przypuszczałam i napawa mnie to wielkim optymizmem.

Serdecznie zapraszam do lektury!